|
De Mont Ventoux De eerste dagen dat je hem ziet, ligt hij
er gemoedelijk bij, de “Géant de Provence”, als een goedmoedige reus. Maar als je hem
vaker ziet en vanaf verschillende plekken lijkt zijn karakter grimmiger te worden.
Soms zelfs een beetje spookachtig, als zijn hoofd in dichte wolken is gehuld. Ook kan de Ventoux dreigend overkomen als
er zich donkere onweerswolken boven zijn top samenpakken, terwijl het in de
omgeving beneden nog redelijk goed weer is. Ook kan het rond de top
behoorlijk waaien, getuige de naam “Col des Tempêtes”.
Er worden in het daarboven gelegen observatorium soms windsnelheden gemeten
van meer dan 200 km/uur. Als fietser, maar ook als wandelaar, kijk
je letterlijk naar hem op, met een zeker respect maar ook wel met angst als
je de verschrikkelijke verhalen kent die over deze reus de ronde doen. Ik kan
me voorstellen dat hij voor veel fietsers op den duur een obsessie wordt, als
je er dagelijks tegenop kijkt moet er een dag komen dat je hem wil bedwingen. Dat is mij zelf een keer of zes overkomen. - De eerste keer is nu al bijna 35 jaar
geleden. We hadden met een aantal fietsvrienden het plan opgevat om een keer
deze mythische berg te gaan bedwingen. We kwamen vanaf onze verschillende
vakantieadressen samen in Vaison-la-Romaine. Omdat
volgens “kenners” onze kleinste versnelling van 42 x 26 onvoldoende was om de
klim vanuit Bédoin te ondernemen, besloten we de
Ventoux vanaf Malaucène te beklimmen. Het lukte
iedereen zonder problemen in “één ruk”, dus achteraf zou het ook wel vanaf Bédoin gelukt zijn. - De tweede keer wilde ik met twee
fietsvrienden vanuit Carpentras via Bédoin de top bereiken. Het was eind april en onderweg stond al enkele keren “Col du Mont
Ventoux fermé”. Toch waagden we het erop, op een
fiets kom je in zo’n omstandigheden meestal verder
dan in een auto. Voorbij het bij Ventoux-klimmers
bekende Chalet Reynard strandde onze poging. Achter
een gesloten slagboom lag de sneeuw nog een meter dik van links naar rechts
op de weg. - De derde keer wilde ik een plekje
veroveren in het “Eeuwigdurende Klassement van de Mont Ventoux” in het
illustere tijdschrift “Afzien” van de Medische Wielerkring (die inmiddels helaas niet meer bestaat). In
de stromende regen, met drie kilo extra gewicht aan regenwater in mijn
ouderwetse wollen wielerkleding (het was op de top - De vierde keer was een mooie beklimming
langs bloeiende lavendelvelden vanaf Sault, samen
met mijn vrouw. Deze klim wordt wel enigszins denigrerend de “mietjeskant” genoemd,
maar is qua natuurschoon de mooiste. Die vanuit Malaucène
biedt de mooiste vergezichten en volgens de meesten is de klim vanuit Bédoin de zwaarste vanwege de - De vijfde keer vond ík
de zwaarste. Dat is de “Route Forestière” vanuit Bédoin. Die is zelfs op een mountainbike erg zwaar,
vooral door de dikke keien op het onverharde gedeelte. Dat vereiste de nodige
techniek en stuurmanskunst. Ik heb deze minder bekende route gereden samen
met een bevriend fietsechtpaar, want aan deze kant moet je nooit alleen
rijden. Het is een uitgestorven gebied en bij problemen heb je geen bereik op
je mobieltje (zelfs op de top heb je dat vaak niet). - De zesde keer (en misschien wel mijn
laatste, maar dat weet je met die Ventoux kennelijk nooit) was weer een
beklimming vanuit Sault in het kader van de “Tour
du ALS”. Op 7 juni j.l. deden er meer dan 600
fietsers en lopers mee aan deze sponsortocht om geld bij elkaar te brengen
voor onderzoek naar deze, nog steeds dodelijke, spierziekte. Samen brachten
we die dag meer dan 1,25 miljoen euro bij elkaar voor dit goede doel. Op wat kleinere schaal (€ 20,00) en
dichter bij huis kan iedere fietser, goed of minder goed getraind, ook zijn
bijdrage leveren en wel op zondag 29 sept. a.s. tijdens de toer vanuit
Maastricht onder het motto: “Trap ALS de wereld uit”. Tot slot: deze magische Mont Ventoux is al
eeuwen lang beschreven door dichters, filosofen, psychologen en schrijvers.
Te beginnen met de Italiaanse dichter Petrarca
(1336) en voorlopig eindigend met de schrijver Bert Wagendorp (“VentouX” 2013). De Ventoux wordt in onze contreien ook wel
de “Kale Berg” genoemd. Er is een website van die naam met een schat aan
informatie over deze tot de verbeelding sprekende berg, die in feite een heel
hoge heuvelrug is en misschien wel een heel oude uitgedoofde vulkaan. Hoe het ook zij, deze reus zal velen
steeds blijven intrigeren en zelfs obsederen, nu en in de toekomst… Raymond
Oostwegel |
